Judy Human, een prominente activist die hielp bij het aannemen van wetgeving ter bescherming van de rechten van mensen met een handicap, is op 75-jarige leeftijd overleden.
Het nieuws over zijn dood in Washington D.C. op zaterdag werd op zijn website en sociale media-accounts geplaatst en bevestigd door de American Association of People with Disabilities.
De exacte doodsoorzaak van de mens was niet onmiddellijk bekend. Hij lag ongeveer een week in het ziekenhuis, maar er werd verwacht dat hij naar huis zou gaan, zei Maria Towne, president en CEO van de vereniging.
“Naast alle beleids- en juridische veldslagen die hij heeft helpen winnen en vechten, heeft hij er echt toe bijgedragen dat handicap geen slechte zaak is, om handicap in de wereld op te lossen en om geteld te worden als een persoon die op een aparte, speciale plaats thuishoort.” zei Towne.
Human, die op 2-jarige leeftijd niet meer kon lopen nadat ze polio had opgelopen, wordt de “moeder van de beweging voor gehandicaptenrechten” genoemd vanwege haar langdurige pleidooi voor mensen met een handicap door middel van protesten en juridische stappen, zegt haar website.
Hij lobbyde voor wetgeving die uiteindelijk leidde tot de federale Americans with Disabilities Act, de Individuals with Disabilities Education Act en de Rehabilitation Act. Hij was van 1993 tot 2001 adjunct-secretaris van het Amerikaanse Office of Special Education and Rehabilitation Services in de regering-Clinton.
Mensen waren ook betrokken bij de goedkeuring van het Verdrag van de Verenigde Naties inzake de rechten van personen met een handicap, dat in mei 2008 werd geratificeerd.
Hij hielp bij de oprichting van het Berkeley Center for Independent Living, de Independent Living Movement en het World Institute on Disability, en is lid van de raden van bestuur van de American Association of People with Disabilities, het Disability Rights Education and Defence Fund, Humanity and Inclusion, en verschillende aanverwante organisaties. De Verenigde Staten is de International Council on Disability, zegt de website.
Human, geboren in Philadelphia in 1947 en opgegroeid in New York City, was co-auteur van zijn memoires “Being Human” en een uitgave voor jonge volwassenen getiteld “Rolling Warrior”.
Haar boek beschrijft de worsteling die haar ouders ervoeren toen ze probeerden een plek op school voor hun dochter te bemachtigen. “Kinderen met een handicap werden economisch en sociaal als een ontbering beschouwd”, schreef hij.
Ze studeerde af aan de middelbare school en behaalde een bachelordiploma aan de Long Island University en een masterdiploma in volksgezondheid aan de University of California, Berkeley. Het was destijds baanbrekend, wat laat zien hoeveel er is veranderd, merkte Wall op.
“De verwachting voor kinderen met een handicap vandaag is dat we zullen worden opgenomen in het reguliere onderwijs, dat we de kans zullen krijgen om naar de middelbare school te gaan, naar de universiteit te gaan en die graden te behalen”, zei Towne, erkennend dat ongelijkheden blijven bestaan. “Maar ik denk dat het heel belangrijk is dat het oorspronkelijke idee is veranderd, en ik denk dat Judy een belangrijke rol heeft gespeeld.”
Hij was ook te zien in de documentaire “Crip Camp: A Disability Revolution” uit 2020, waarin Camp Zend centraal stond, een zomerkamp dat Humane bijwoonde en dat de beweging voor gehandicaptenrechten hielp. De film werd genomineerd voor een Academy Award.
In de jaren zeventig won hij een rechtszaak tegen de New York Board of Education en werd hij de eerste leraar in de staat die kon werken terwijl hij een rolstoel gebruikte, waarvan de board probeerde te beweren dat het brandgevaarlijk was.
Hij was ook een leider in een historische, geweldloze bezetting van een federaal gebouw in San Francisco in 1977, dat de weg vrijmaakte voor de goedkeuring van de Americans with Disabilities Act, die in 1990 van kracht werd.
Towne, die hersenverlamming heeft, zei dat Human voorstelde dat hij een scootmobiel moest gebruiken om hem te helpen zich te verplaatsen. Nadat hij een leven lang te horen had gekregen dat hij er minder gehandicapt uit moest zien, was hij in eerste instantie niet klaar om het te horen. Uiteindelijk besloot hij het toch te proberen.
“En het heeft letterlijk mijn leven veranderd”, zei Towne. “En dat maakte deel uit van wat Judy deed. Ze hielp mensen echt om te accepteren dat ze een persoon met een handicap zijn en trots te zijn op die identiteit. En ze hielp veel mensen hun eigen capaciteiten als persoon met een handicap te begrijpen.